Setki kilometrów na południe i muzyczna niespodzianka

     Po dwóch dniach ciężko nam się rozstać z gościnnością campingu Zagory. Dzisiaj chcemy przejechać ponad 500km, żeby dotrzeć jak najbliżej miejscowości Guelmim.

     Niedaleko Guelmim w okolicach Assa jest szkoła, dla której jeszcze przed wyprawą zbieraliśmy pieniądze na zakup materiałów do nauki. Chcemy dzisiaj dojechać jak najdalej i jutro do południa zjawić się w szkole.

     Jeszcze przed ruszeniem w trasę na dobre okazuje się, że Marcin z Martinem potrzebują drobnych napraw. Koniec końców trwa to trochę dłużej niż zakładaliśmy tak, że nawet udaje się zjeść wczesny obiad jeszcze w Zagorze.

     Czas spędzony pod warsztatem nie poszedł na marne, udało się bardzo dokładnie ustalić trasę na resztę dnia. Rozmawialiśmy również z sympatycznymi Marokańczykami o warunkach życia, nieruchomościach, nauce arabskiego i gorąco zachęcali do zamieszkania w ich pięknym kraju.

     Po przeglądzie aut korzystamy jeszcze z usług zagorskiej księgarni, gdzie za całą zebraną sumę robimy zakupy książek, przyborów do pisania i rysowania oraz zeszytów dla uczniów szkoły, do której zmierzamy.

     Jeszcze prze opuszczeniem bram Zagory odwiedzamy jedną rodzinę, dla której mamy paczkę doręczaną z Polski.

     Popołudniem zmierzamy drogą N10 w kierunku Agadiru, celowo wybraliśmy trasę bardziej na północ, bo jest tam lepsza autostrada, która prowadzi rozległą doliną między Atlasem Wysokim a Antyatlasem.

     Do Guelmim można też dojechać N12 przez miejscowość Tata, jednak tam trzeba się liczyć z serpentynami i zakrętami na trasie, co naszym busom nie służy dobrze.

     Poruszać się będziemy w rozległej nizinnej dolinie Sus, która rozdziela pasmo Atlasu Wysokiego od dzikich gór Antyatlasu o śmiałej rzeźbie.

     Najwyższym szczytem Antyatlasu jest dawny wulkan (często włączany do Atlasu Wysokiego) Jebel Siroua, który ma wysokość 3304 m n.p.m..

     Osobiście uważam Antyatlas jako najbardziej malownicze pasmo górskie w Maroku, przyjdzie nam wśród jego szczytów spędzić jeszcze najbliższe kilka dni.

     Całość rozciąga się na przestrzeni 600km i jest jedynym łańcuchem Atlasu, które leży w całości na terytorium Maroka.

     Nasza trasa nie omija też wzniesień i droga prowadzi między wzgórzami.

     Co do wysokości, to też można dowiedzieć się ciekawej rzeczy, bo istnieją badania, które stwierdzają, że w okresie formowania się gór, kiedy zderzały się tutaj płyty tektoniczne, ten łańcuch był dużo wyższy niż dzisiejsze Himalaje.

     Tereny przyległe i doliny Antyatlasu to miejsca bardzo słabo zaludnione, nieliczne wioski ograniczają się tu jedynie do kilku domów wśród palm.

     Klimatycznie góry te zaliczane są już do strefy klimatu Sahary, a od wpływów śródziemnomorskich oddziela je skutecznie Atlas Wysoki na północy.

     Jedną z ostatnich miejscowości przed rozległą doliną Sas jest Taliouine, słynąca z upraw szafranu, najcenniejszej przyprawy świata.

     Na jednym ze zboczy w busie Martina zagrzały się hamulce i cudem udało się zatrzymać maszynę za pomocą ręcznego na poboczu. Ta awaria unieruchomiła nas na kilkadziesiąt minut.

     Bardzo szybko zapada zmrok i postanawiamy holować auto do najbliższej miejscowości w poszukiwaniu mechanika. Hamulce trzeba odpowietrzyć najlepiej w warunkach warsztatowych z postawieniem samochodu na kanał.

     W trakcie naprawy reszta grupy postanawia zjeść kolację. Na szczęście mamy wizytówkę restauracji od sympatycznego Marokańczyka z Zagory i to właśnie tam udajemy się na zasłużony posiłek.

     Knajpa okazała się strzałem w dziesiątkę i szybko zainteresowaliśmy się instrumentami złożonymi w jednym z rogów. Liczne bębny idą w ruch i szybko podłącza się do nas właściciel restauracji.

     Powoli rodzi się koncert, który na długo wyryje się w naszej pamięci...

     Po kilkunastu minutach wraca Martin z dobrymi wiadomościami, że hamulce udało się naprawić w warsztacie nieopodal. Wspólnie możemy zatem zasiadać do kolacji i trochę się odstresować całą sytuacją.

     Koncert powoli się rozwija i na zaproszenie właściciela restauracji pojawia się mechanik z warsztatu, w którym przed chwilą było nasze auto. Okazuje się, że ma on wiele talentów i m.in. gra na instrumentach.

     Warto zwrócić uwagę na instrument, który jest motywem przewodnim koncertu, to sześciostrunowa tradycyjna gitara marokańska zwana "ud", obciągnięta zazwyczaj bydlęcą, jasną skórą.

     Ud to pierwowzór naszej europejskiej lutni, ma ona specyficzne, przedłużone brzmienie i jest nieodłącznym elementem komponowania utworów.

     Jesteśmy świadkami muzyki na żywo zwanej "gnaoua" lub "gnawa". Jest to jeszcze przedislamska tradycyjna muzyka berberyjska, która łączona była dawniej z rytuałami uzdrawiania bądź przywoływania duchów.

     Dziś jest to charakterystyczny styl o mocnych, rytmicznych, afrykańskich dźwiękach. Słowa są w dużej mierze modlitwą, gdzie zazwyczaj krótkie frazy powtarza się w kółko, stąd utwory mogą trwać bardzo długo (nawet kilka godzin).

     Usłyszeć te dźwięki jest wielką atrakcją, bo gnaoua można spotkać jedynie w Maroku i na południu i wschodzie Algierii.

     Na poniższym filmie można zaobserwować i usłyszeć brzmienie kolejnego tradycyjnego instrumentu Maroka, a mianowicie "qaraqib" lub "garagab". Są to duże, kute, metalowe, złączone talerze coś jak europejskie kastaniety, które są kolejnym głównym elementem nadającym rytm.

     Dźwięk garagab jest podobno silnie hipnotyczny i pozwala ludziom łatwiej wchodzić w trans i odmienne stany świadomości przy ich brzmieniu.

     Mieliśmy też okazję zobaczyć i brać udział w marokańskim tańcu. Był to tradycyjny grupowy taniec folklorystyczny, tańczony liniowo zarówno przez kobiety i mężczyzn, bardzo wesoły i dynamiczny.

     Pokaz tańca dało nam również dwóch młodych uczestników zespołu, w głównej mierze jest to rytmiczne przeskakiwanie z nogi na nogę, które odbywa się po okręgu. Mężczyźni trzymają się przy tym za ręce lub głośno klaszczą.

     Krótko przed północą ruszamy w dalszą drogę, decydujemy się na jazdę jak najdłużej uda nam się wytrzymać. Po północy mijamy przedmieścia Agadiru i zmierzamy nad oceanem na południe.

     Prawie nad ranem rozbijamy obóz niedaleko głównej drogi i udajemy się na zasłużony odpoczynek.