Bliskie spotkania z ruchomymi piaskami

     Nocleg niedaleko głównej drogi był dobrze wybranym miejscem. Nie wzbudziliśmy niczyjej uwagi, nikt nas nie przegonił mimo dłuższego snu, bo zbieraliśmy się koło 10 rano.

     Cel na dzisiaj, to odnalezienie szkoły. Z mapy wynika, że mamy ponad 200km na miejsce, jednak ostatnie 50km, to tylko schemat na kartce A4 bez współrzędnych GPS. Wioska, do której zmierzamy, leży na południowych wzgórzach Antyatlasu i mamy nadzieję, że trasa okaże się przejezdna dla busów i osobówek.

     Dalej kierujemy się drogą N1 na południe położoną około 20km nad oceanem. Do Oulad Jerrar jedzie się bardzo przyjemnie, cały czas jesteśmy gośćmi w rozległej dolinie Sas i kilometry do celu po płaskim terenie szybko się zmniejszają.

     Cały czas szukamy miejsca, żeby chociaż na chwilę stanąć i pobyć nieco dłużej z widokami za oknem. W końcu przy jednym z poboczy nadarza się taka okazja.

     Koniec łańcucha w tym miejscu sprawia, że zbocza łagodnieją w kierunku morza, są jak potężne fale nad naszymi głowami.

     Wczesnym popołudniem, zjeżdżając z przełęczy, trafiamy do większego miasteczka, w którym postanawiamy uzupełnić nasze zapasy. Jest czas na drobne zakupy i największym wzięciem cieszą się lokalne stragany ze świeżymi owocami i warzywami.

     Za miastem postanawiamy również zebrać drewno na wieczór, nasz cały opał zebrany jeszcze na północy Maroka już się skończył.

     Z racji tego, że w takim klimacie rzadkością są lasy, suche konary czy też pnie, to każde nadające się do palenia drewno na poboczu staje się naszym łupem.

     Za Guelmim, niedaleko Asrir przy drodze N12 prowadzącej do Assy zaczynamy interpretować mapę, a raczej szkic, na którym mamy wytyczne jak trafić do wioski w górach.

     Jak się później okaże nasze interpretacje były grubo naciągane i kończymy na bezludnych szutrach zupełnie zdezorientowani.

     Po około ponad godzinie ostrożnej jazdy w ciągłym kurzu, droga prowadzi tuż obok ujęcia wody. Czujemy się jakbyśmy przedzierali się przez pustynię już kilka dni, piach w ustach, pusto wokoło, aż wreszcie jest oaza, źródło, woda...

     Nikogo nie trzeba przekonywać, aby zostać tutaj dłużej, zrobić pranie, wykąpać się, odświeżyć i dopiero ruszać dalej.

     Po kilkunastu minutach źródło odwiedza para Berberów, którzy czerpią stąd wodę do swoich niedalekich osad.

     Oczywiście jest to idealna okazja, aby zorientować się w terenie i zapytać o dalszą drogę do poszukiwanej przez nas wioski.

     Dość ciężko idzie nam komunikacja, ale na dźwięk nazwy wioski jeden z Berberów macha ręką w kierunku horyzontu i odczytujemy z jego intencji, że nas tam zabierze i pokarze drogę.

     Po podwózce do wioski drugi Marokańczyk nadal prowadzi nas na swoim motorku na południe. Jednak mamy coraz więcej obaw, czy aby na pewno wie gdzie jedzie i czy ma na uwadze, że siedzą mu na ogonie ciężkie, załadowane auta, które nie są tak zwinne jak jego skuterek.

     Jeden z podjazdów Marokańczyk żwawo pokonuje na swoim motorku, jednak najcięższy i najdłuższy bus Dymitra i Borówy poddaje się górce i grzęźnie w piachu. To tutaj mamy naszą pierwszą małą akcję ratunkową.

     Nie trzeba było długo czekać na kolejne wciągnięcie przez piaski. Tym razem auto Martina unieruchamia niewysoka wydma.

     Doszliśmy wspólnie do wniosku, że jeśli zwykle na takie wyprawy wybieramy się autem terenowym, to przy przesiadce na osobówkę trochę się zapomina, że to jednak nie napęd 4x4 i brakuje reduktora. Skutkuje to wielkim zdziwieniem jak auto przestaje jechać i boksuje w piachu, a zwyczajowo twoja terenówka jechałaby tutaj jak po asfalcie.

     W tym miejscu zapada decyzja, że rezygnujemy z usług naszego przewodnika. Godzina jest coraz późniejsza, a droga się nie poprawia, nie mamy przy tym sprzętu, liny i oczywiście auta ekstremalnie się w tym wszystkim "męczą".

     Zmotoryzowany Berber oddala się w sobie tylko znanym kierunku, my zawracamy. Jest już późne popołudnie, dokucza zmęczenie i poczucie zagubienia.

     Szybko postanawiamy wracać tą samą drogą aż do źródła z wodą, z obliczeń wynika, że da się tam dotrzeć jeszcze przed zachodem słońca. Tam będziemy nocować i rano poszukamy na nowo szlaku do wioski...

     Zgodnie z przewidywaniami docieramy do bijącej wody kilkanaście minut przed zachodem słońca. Znowu spotykamy tubylców tym razem autem osobowym.

     Lokalni przybysze okazują się bardziej zorientowani w mapie i mówią po angielsku. Dość szybko okazuje się, że wioska jest oddalona o jakieś 50km w linii prostej od tego miejsca, po drugiej stronie gór. Powinniśmy dojechać drogą asfaltową do Assy i tam szukać szutrów do wioski.

     Ta noc znowu odsłoniła czyste, pełne gwiazd niebo. Niestety okazało się, że nie zabrałem pilota do aparatu do długich naświetleń, poniżej to co udało mi się wypstrykać przy krótkich czasach.