Pierwszy oficjalny dzień w Senegalu

     Dziś drugie starcie z odprawą celną w Rosso i tym razem sukces. Na popołudnie przejazd i zwiedzanie St. Louis, a nocleg na malowniczym campingu Zebrabar na południu miasta.

     Biuro odprawy celnej otwiera się około godz. 10-ej, więc mamy mnóstwo czasu, aby dokładniej przyjrzeć się jakie panują tu zwyczaje i klimaty.

     Kiedy już wszyscy byli na nogach musieliśmy przeparkować auta na tyły budynku urzędników, dokładnie tam gdzie stały wczoraj po zejściu na ląd.

     Wczoraj poznaliśmy sympatycznego Senegalczyka, który zaprosił nas do siebie i był dumny z tego, że przedstawia nas swojej rodzinie i że gościliśmy w jego skromnych progach. Jego brat pracuje w Rosso jako policjant, a na obrzeżach domu prowadzą małą knajpkę. On sam jest byłym żołnierzem i z czasów wojska pokazał nam wiele zdjęć, obecnie ma chyba dużo czasu wolnego i dorywczo pomaga w barze.

     To dzięki niemu, dziewczyny miały dostęp do toalety, a w rodzinnej knajpce poznaliśmy smak fatayi, która stała się naszym pierwszy i bardzo smacznym senegalskim posiłkiem.

     Na dzisiejsze drugie śniadanie również skusiliśmy się na kilka sztuk, a jest to coś w rodzaju knyszy, ale bułka jest bardziej jak pączkowe ciasto, miękka, puszysta i lekko słodka. Nadziewa się ją frytkami, warzywami, jajecznicą, a z dodatków można dobrać mięso kurczaka lub baraninę, to wszystko podlane pikantnym sosem. Smaczne, tanie i szybkie, taki senegalski fast-food.

     Przy bramie i budce strażnika przejścia jesteśmy uprawnieni do przekraczania granicy, odprawa paszportowa wczoraj została ukończona i jako piesi możemy przespacerować się do centrum miasteczka. Jedynie nasze auta są bezpaństwowe i nie mogą wydostać się za bramy celnicze.

     W oczekiwaniu na celników postanowiliśmy nieco się rozgościć na placu i jednak trochę pobiwakować. Między busami zawisają hamaki i upływają kolejne godziny w oczekiwaniu na urzędników.

     Od chłopaków z Nouakchott dostajemy informację, że naprawa się przedłuża i bus będzie gotowy na wieczór. My też nie mamy dla nich dobrych wiadomości i zdajemy krótką relację z perypetii w Rosso.

     Perspektywa przebywania tutaj przez całe przedpołudnie dawała możliwość wnikliwego obserwowania ludzi. Każdy miał swoją drogę, gdzieś się spieszył, bądź na kogoś czekał. Kolejne promy przypływały i odbijały od brzegu, a my ze stoickim spokojem przyglądaliśmy się tej egzotycznej mieszance.

     Dopiero wczesnym popołudniem udaje nam się dopełnić formalności z dużą pomocą Dawida, który rozmawia z celnikami i w naszym imieniu tłumaczy czego potrzebujemy. Okazuje się, że dokument nazywa się "passa-va" i wydaje się go na 48h z przypisaniem do auta wpuszczonego na terytorium Senegalu.

     Jeżeli w ciągu 48h nie opuścimy kraju, należy zgłosić się do biura celnego w dużym mieście np. St. Louis lub Dakar i przedłużyć dokumenty o kolejne dni potrzebne na przebywanie w kraju.

     Jak tylko dokumenty są już w komplecie udaje nam się opuścić granicę, ostatecznie przymusowy postój był ciekawym doświadczeniem i okazją do poznania nowych ludzi i podpatrywania ich codziennego życia.

     Przed odjazdem obdarowujemy Dawida drobną sumą i małymi prezentami. Został również poinstruowany, że jutro rano granicę będzie przekraczać kolejne auto z naszej grupy i ma im pomóc w załatwianiu formalności. O Marcina i Bartka jesteśmy zatem spokojni.

     Od St. Louis dzieli nas niecałe 100km, które pokonujemy w mgnieniu oka. W krajobrazie dominuje tu trawiasta sawanna, na której nierzadko pojawiają się także kępki drzew. Jest to pierwszy obszar o stałym dostępie do wody pitnej na południe od Sahary.

     Popołudniem docieramy do St. Louis, miasto malowniczo położone jest na 3 różnych obszarach: wsypie, półwyspie i stałym lądzie, między każdą z tych części zbudowany jest most.

     Żyje tutaj prawie 200tys. mieszkańców, a położone na wyspie zabytkowe centrum wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 2000r.

     Mimo tego, że St. Louis graniczy z Mauretanią, nie otworzono tutaj przejścia granicznego, trzeba za każdym razem udać się do oddalonego o ponad godzinę drogi Rosso.

     Zaopatrzeni w świeże pliki różanych banknotów franków CFA ruszamy w miasto, kierujemy się przez pierwszy most na wyspę, gdzie chcemy poszukać przytulnej knajpki na obiad i napić się zimnego piwa "La Gazell", o którym już tak dużo słyszeliśmy.

     Po posiłku czas na zwiedzanie St. Louis, zostajemy nadal na wyspie tylko przeparkowujemy auta bliżej jej centrum. To tutaj zlokalizowane jest serce zabytkowej starówki.

     Bliżej kolonialnej części można spotkać bardzo wielu artystów, którzy mają tutaj otwarte swoje galerie, są to głównie malarze i rzeźbiarze, a motywem przewodnim ich prac są zazwyczaj kobiety i ich życie codzienne.

     St. Louis zostało założone w 1659 roku jako pierwsza francuska osada kolonialna w Afryce, a w XIXw. stało się stolicą wszystkich terytoriów zależny Francji w Afryce Zachodniej.

     Na wyspie otoczonej zewsząd wodami Senegalu dominuje wiekowa, kolonialna zabudowa. Wszędzie jest pełno starych, podniszczonych willi o popękanych ścianach.

     Po krótkim spacerze, postanawiamy nieco zintegrować się z lokalną społecznością, najlepszym na to miejscem wydają się być progi baru, który mieścił się na jednym ze skrzyżowań.

     Rzeka w porze suchej płynie sobie łagodnie przez szerokość zatoki, ale ma jednak swoje drugie oblicze. W porze deszczowej jej poziom podnosi się nawet o 1,5m i w intensywne sezony potrafi zagrozić miastu.

     Stacja BBC nakręciła tu nawet dokument o porze deszczowej i nazwała St. Louis najbardziej zalewanym miastem na ziemi, ulice zamieniają się wtedy w małe rzeki, dopływy Senegalu.

     Noc zastaje nas jeszcze w St. Louis, stąd mamy około 20km na południe do campingu Zebrabar niedaleko miejscowości Mouit. Tam trafiamy bez większych problemów, Martin już raz tutaj był, a poza tym liczne drogowskazy skutecznie prowadzą do celu.

     Na miejscu czeka na nas ciepły prysznic i wygodne łóżka w domkach bungalow, które malowniczo położone są nad brzegiem zatoki.