Baobaby
Dziś pożegnanie z okolicami St. Louis, popołudniem chcemy dojechać na jakiś camping blisko różowego jeziora "Lac Rose" niedaleko Dakaru. Do przejechania jest niewymagający dystans ponad 200km.
Powoli docierają pierwsze poranne promyki słońca
Bartek przespał w hamaku całą noc
Piotrek również smacznie spał między drzewami
Pora się pakować
Krzątamy się wokół aut by o niczym nie zapomnieć
Nie ma zbytniego pośpiechu, trasa na dzisiaj nie jest czasochłonna
Małpka podkradła znowu pomarańczę ze stolika
Te zwinne zwierzątka zaglądają niemal wszędzie
Całe szczęście jeśli ich zdobyczą pada owoc, dużo gorzej jest, jeśli spodoba im się portfel i trzeba go odzyskać
Żegnamy się też z ekipą na motorach, która dotarła wczoraj na nocleg i pomogła Marcinowi przy silniku w busie
Niedaleko campingu są rozlewiska, na których pozyskuje się sól
Martin postanawia nieco zaryzykować i zjechać z biegnącego obok wału pod kopce soli
Kierujemy się nieco na północ do centrum St. Louis
Główna droga prowadząca do miasta pełna ruchu od wczesnych godzin porannych
Na ulicach również tłoczno
Parkujemy w jednej z bocznych ulic centrum, blisko baru, w którym byliśmy pierwszego dnia
Szukamy odpowiedniej knajpki na drugie śniadanie lub dla niektórych wczesny obiad
Trafiamy na parter hotelu, w którym mieści się bar i restauracja
Jest niedaleko zaparkowanych samochodów, prowadzona przez Francuzów
Wnętrza ciekawie urządzone z licznymi intrygującymi drobiazgami
I wielki obraz na ścianie ukazujący zabawy w senegalskiej wiosce
Przed posiłkiem soczek pomarańczowy i kawa
Przy stolikach praktycznie sami biali turyści
Knajpa oferowała też bezprzewodowy internet, a nie wiadomo kiedy następnym razem będzie łączność ze światem
Na tablicy dużo ciekawych zdjęć z historii powstania hotelu i okolicy
Wracamy na malownicze uliczki kolonialnej starówki
Znowu liczni sprzedawcy i właściciele galerii zapraszają do siebie lub oferują pamiątki
Nina zatrzymuje na chwilę w kadrze życie ulicy
Jedynie niektóre zaułki lekko straszą i odpychają z powodu śmieci
Trafiamy pod lokal z pierwszego dnia naszego pobytu, by pożegnać się z sympatyczną ekipą za barem
Ponad 2min udokumentowanego życia na ulicach kolonialnej starówki
Na jednym ze skrzyżowań robimy jeszcze trochę zakupów spożywczych
Naszym łupem padają głównie warzywa, owoce i orzechy
Obserwowanie i rozmowy z ludźmi na ulicach znowu były bardzo interesujące
Po spacerze wracamy do aut i ruszamy na południe
Kolejne zdjęcia udaje nam się robić na światłach lub skrzyżowaniach
Przez okna samochodów obserwujemy pobocza
Przedmieścia St. Louis są w ciągłej budowie, miasto cały czas się rozrasta
Powszechnym widokiem są kobiety noszące niemal wszystko na swoich głowach
Majstersztyk tego co można zmieścić na głowie
Najmniejsi mieszkańcy Senegalu są jednak najbardziej fotogeniczni
Mężczyźni w oczekiwaniu na miejskiego busa
Im dalej za miasto tym więcej zieleni
Południowo wschodni Senegal to już kraina geograficzna zwana Sudanem, rozciąga się on między Sahelem a obszarem wilgotnych lasów równikowych i biegnie od Wyżyny Abisyńskiej aż po Ocean Atlantycki.
Charakterystycznym elementem krajobrazu są bezkresne tereny trawiaste koegzystujące z drzewami, rodzaj drzew zależy od regionu. Są to w większości drzewa masłosza (których nasiona są bogate w tłuszcze i ze gniecionych nasion wytwarza się aromatyczne, białe masło shea), baobaby lub drzewa Néré (gdzie z wysuszonych owoców robi się przyprawę).
Drogi dobrej jakości i na długich prostych pilot może się zrelaksować
Formy podróżowania w tym rejonie świata ciągle nas zaskakują
Nagle z prawej strony drogi dostrzegamy rzadko rozsiane baobaby
Wśród drzew jest też dziko błąkająca się krowa
Szybko zbaczamy z drogi by zmierzyć się z rosnącymi olbrzymami
Mamy do czynienia z najbardziej pospolitym gatunkiem jakim jest baobab afrykański, zwany również palczarą afrykańską. Najbardziej charakterystyczną cechą wszystkich odmian jest zgrubiały pień. Przy wysokości drzewa osiągającej 5-25 m wysokości (wyjątkowo do 30 m), pień osiąga 7 do 11 m średnicy.
Kilkanaście drzew, wśród których każdy mógł wybrać swój zakątek
My skrywamy się w małym kawałku cienia
Drzewa mogą osiągać sędziwy wiek, jednak drewno baobabu nie wykazuje cyklicznych słojów rocznych stąd dokładne ustalenie lat poszczególnych roślin jest trudne do określenia.
W porze suchej, tak jak w Europie na zimę, baobaby zrzucają swoje liście
Postanowiliśmy nieco pobiegać po tym "afrykańskim lesie"
Każdy chciał mieć zdjęcie z grubym pniem
Bartek znalazł jeden z największych okazów
Monika postanowiła nawet wspiąć się na kilka metrów
Liście baobabu są również bardzo cenne i jadalne, tak samo jak nasiona, które można jeść na surowo lub po upieczeniu, a obierkami owoców można karmić zwierzęta.
Pod względem zawartości wapnia baobab dwukrotnie przewyższa mleko, a w 100 gramach pulpy z baobabu znajduje się aż 300mg witaminy C, prawie sześciokrotnie więcej niż w pomarańczach.
Wytwarza się też olej z nasion baobabu, który jest półpłynny, złotożółty i delikatnie pachnie i prawie nie wysycha
Drużyna Martina na dach się wspina
Drzewa te wewnątrz pękatego pnia mogą przechowywać nawet 120 tys. litrów wody, żeby przetrwać ostre susze
Przy manewrach, podczas opuszczania tego miejsca, Martin lekko grzęźnie w piasku
Po pierwszym spotkaniu z baobabami ruszamy w dalszą drogę
Drzewa cały czas towarzyszą nam na poboczu
Ciągle jedziemy przez sawannę mijając jedynie niewielkie wioseczki
W jednej z większych miejscowości szukamy warsztatu z kanałem aby uzupełnić olej w skrzyni u "czerwonej krówki"
Jedna z ulic okazała się idealnie stworzona dla warsztatów samochodowych
Niemal wszyscy trudnili się mechaniką
Na niewielkim podwórku szybko załatwiamy sprawę i ruszamy dalej
Po kilku godzinach wśród naszych szeregów narasta uczucie głodu, dla każdego celem staje się znalezienie jakieś przydrożnego baru, który oferowałby obiady. Na wylocie jednego z miasteczek natrafiamy na małą knajpkę krytą trzciną, która wyglądała zachęcająco.
Niewielki lokal znajdował się tuż przy drodze
Uśmiechnięta pani za ladą i proste menu z fatayą, którą już znamy, to wszystko czego nam było potrzeba
W drugim rogu baru grupka fanów piłki nożnej oglądała mecz w telewizji
Bartek szybko zyskuje sympatię młodej Senegalki
Niestety nie ma fatayi, ale Martin dokumentuje jak wygląda potrawka z kurczaka, którą podaje się z ryżem
Wszędzie nas pełno, zaglądamy nawet na zaplecze, gdzie przygotowują się nasze porcje
Tanio i smacznie
Swoje zamówienie składa również piękną Senegalka ze swoją córeczką na plecach
Dziewczynka obserwuje nas z szeroko otwartymi oczami
Po wyjściu z baru, grupka chłopców wracała tędy ze świeżymi gałęziami drzew
Dzieciaki chętnie pozowały do zdjęć mając przy tym dużo zabawy
Niestety nie udało nam się ustalić do czego potrzebne jest im niesione drewno, bo raczej nie na opał w tym klimacie
Żegnamy się ze wszystkimi i wracamy na trasę
Wszyscy spotkani ludzie i dzieci na naszej drodze witają nas z uśmiechem, wysoko machając ręką
Po zjechaniu z głównej drogi N2 prowadzącej do Dakaru, tracimy trochę orientację w terenie, po kilkunastu kilometrach szutrowych duktów trafiamy na miejscowość Bambilor, stąd już tylko kilka kilometrów dzieli nas od różowego jeziora.
Główna uliczka małego Bambilor krótko przed zachodem słońca
Gdy zapada zmrok nadal nie jesteśmy u celu, na wąskich piaszczystych drogach spotykamy w końcu kilku mężczyzn. Na dźwięk nazwy jeziora jeden z nich decyduje się nam pomóc i mówi, żeby jechać za nim, sam zaczyna biec przed samochodem. W końcu pada propozycja, żeby zabrać go do kabiny i po około 5km lądujemy w najładniejszym kompleksie hotelowym przy brzegu jeziora.
Młody Senegalczyk otrzymuje drobną zapłatę i rusza w drogę powrotną, z krótkiej rozmowy wnioskujemy, że będzie biegł te 5km, do miejsce skąd zabraliśmy go z nami.
Dość ciężko byłoby trafić na miejsce bez przewodnika
W hotelu czynna była jeszcze restauracja i bar
Kolacja z butelką wina dopełniła wieczór
Ponownie nocujemy w przytulnych domkach bungalow z klimatyzacją
