Tajemnice uliczek Barcelony

     Wieczorem poprzedniego dnia okazuje się, że cieknie nam wąż wody przy silniku. Wcześnie rano wstaję w celu zbadania awarii i ew. poszukiwań mechanika. Okazuje się, że wystarczy skrócić wąż o 2cm, naciągnąć i można jeździć dalej.

     Tak szybko jak udało się usunąć awarię, ruszamy na podbój miasta. Przedpołudnie zaplanowaliśmy na zwiedzanie dzielnicy Eixample, było to przedsięwzięcie, które zapoczątkował król Hiszpanii Franciszek de Asis. Nakazał on wyburzyć mury obronne i ogłosił konkurs na projekt poszerzenia metropolii, wygrał ówczesny inżynier dróg Ildefons Cerda, którego pomysł polegał na stworzeniu nowej dzielnicy złożonej z przecinających się pod kątem prostym ulic i wielkich alej przebiegających po przekątnej. Barcelona inżyniera Cerda miała stać się miastem ogrodem.

     Tak właśnie dzielnica Eixample stała się przestrzenią, w której rozwijano idee modernizmu. Bogate rodziny kupowały i angażowały najlepszych architektów do budowy nowoczesnych willi, dzięki temu powstały ponadczasowe przykłady architektury nowoczesnej.

     Nasza pierwsza odnaleziona willa to właśnie Casa Vicens, jedno z wczesnych dzieł Antonio Gaudiego, które w momencie powstawania znajdowała się we wiosce Gracia, włączonej do miasta w 1897r.

     Budynek wyróżnia się mieszanką stylu hiszpańskiego z arabskim. Trudno uwierzyć, że wyglądająca niczym orientalny pałacyk budowla znajduje się właśnie w Barcelonie. Młody Gaudi inspirował się motywami historycznymi, śródziemnomorskimi i orientalnymi, nic dziwnego, że Casa Vicens uzyskała tytuł najlepszej w mieście w 1927r.

     Najsłynniejszym elementem architektonicznym jest krata ogrodzenia, powtarza się na niej motyw liścia palmowego wykonany z kutego żelaza. Dom posiada trzy fasady, których głównym elementem jest centralna trybuna.

     Charakterystyczna dla budynku jest duża ilość kolorowej ceramiki, nadającej mu radosny, a zarazem orientalny wygląd. Dach ukoronowany jest ceramicznymi wieżyczkami, a motywy roślinne widoczne na ceramice to owoc inspiracji Gaudiego okoliczną roślinnością.

     Spacerując dalej wzdłuż ulicy Gran de Garcia natrafimy na Casa Fuster uważany za jeden z najdroższych i najelegantszych w mieście. Do jego budowy użyto drogich materiałów m.in. marmurów wysokiej jakości.

     Budynek był prezentem ślubnym zamożnego artysty, przemysłowca i producenta win musujących, Mariano Fustera, dla żony. Bogacz przyjechał z Majorki do Barcelony, gdzie poznał swoją wybrankę i postanowił wybudować godną jej rezydencję.

     Casa Fuster ma trzy fasady - dwie z nich połączone są cylindryczną narożną wieżą, która nadaje budowli wygląd średniowiecznego zamku. Uwagę zwracają fantazyjne balkony, trójłukowe okna i wymyślne kapitele kolumn.

     Oprócz hotelu w wynajętych lokalach na parterze działa tutaj m.in. słynna Kawiarnia Wenecka oraz sala balowa Modry Dunaj.

     Zmierzamy wzdłuż drogi do kolejnego dzieła Antonio Gaudiego, genialnego architekta, który jest niedoścignionym rekordzistą pod względem ilości dzieł, które UNESCO wpisało na swoją listę Światowego Dziedzictwa Ludzkości (w Barcelonie jest to aż sześć budynków).

     Docieramy pod Casa Mila, dom, który w swoim czasie był absolutną innowacją architektoniczną, celem Gaudiego było stworzenie budynku będącego dziełem sztuki, niepozbawionego jednak walorów praktycznych.

     W budynku działa winda, rozwiązanie innowacyjne w epoce modernizmu - podobnie jak garaż.

     Na uwagę zasługują kute, żelazne balkony rozciągające się na całej szerokości dwóch głównych fasad budynku. Budynek powstał na zlecenie przemysłowca i jego żony, a budowę ukończono w 1912r. Ma on też swoją inną nazwę "La Pedrera" co oznacza "Kamieniołom".

     Kolejna część to spacer w kierunku zbiegu ulic Gran de Garcia i Gran de Arago w poszukiwaniu Casa Batllo. W międzyczasie na uwagę zasługują przepięknie zdobione, wygięte w łuk latarnie miejskie, których nie sposób przeoczyć.

     Dom rodziny Batllo porównywany był do smoka, szkieletu gigantycznego stworzenia i morskich fantazji, jest to dom inspirowany marzeniami sennymi.

     Antonio Gaudi przydał stojącemu tu wcześniej gmachowi bajkowych kolorów i kształtów przebudowując zwłaszcza fasadę, którą pokryto mozaiką z ceramiki pod osobistym nadzorem mistrza.

     Fasada domu ozdobiona została charakterystycznymi kolumnami przypominającymi kości, stąd inna nazwa "Dom Kości". Gaudi dbał o rozwiązania praktyczne, stąd można zauważyć jak okna maleją z piętra na piętro.

     Ogromne okna na parterze dawały bardzo dużo światła, dlatego część frontowej ściany przysłaniają witraże.

     Dach tej casy przypomina łuski smoka zabitego przez św. Jerzego, a wieża przypomina lancę, która zadała śmiertelny cios. Nawet w tak prozaicznym miejscu jak kominy, Gaudi stworzył dzieło sztuki, wyłożone są wielobarwną ceramiką imitującą flanki baśniowego zamku.

     Kolejna kamienica na trasie naszej przechadzki to dom rodzinny wytwórcy czekolady, Antoniego Amatllera. Budynek przypomina gotycki pałac z elementami niderlandzkimi. Casa Lleo Morera, bo o niej mowa, została również uhonorowana w 1906r. tytułem najlepszej budowli.

     Godne polecenia są wyszukane balkony i koronująca róg budynku kopuła na kolumnach.

     Uwagę zwraca tu, odwołująca się do średniowiecza, dekoracja, przedstawiająca św. Jerzego walczącego ze smokiem oraz charakterystyczne schodkowe zwieńczenie fasady. Figury na fasadzie przedstawiają wynalazki z epoki - postacie na drugim piętrze trzymają gramofon, żarówkę, telefon i aparat fotograficzny.

     Wizytę w Barcelonie z reguły zaczyna się od Placu Catalunya, stąd deptakiem można udać się do portu i pomnika Kolumba, tu też można poczuć atmosferę miasta - kosmopolitycznej, wolnej i eleganckiej stolicy Katalonii.

     Od tego miejsca poruszamy się w okolicach najbardziej uczęszczanej ulicy w Barcelonie La Rambla. Nazwa pochodzi od arabskiego słowa oznaczającego koryto wymyte przez wodę, w średniowieczu płyną tu bowiem strumień Rambla. W raz z napływem osadników i rozszerzaniem się miasta zmieniono bieg strumienia, a stare koryto zostało przekształcone w pieszy trakt.

     Miejsce spotkań towarzyskich, centrum handlowe i węzeł komunikacyjny - tak w skrócie można określić Plac Kataloński. Tu bije serce Barcelony, a stara część metropolii łączy się z nową.

     Z kanałów, które zaopatrywały niegdyś w wodę ten rejon pozostały fontanny. Dziś spotykają się tutaj kibice FC Barcelony, inna tradycja łączy się z piciem wody z fontanny. Jej moc ma sprawić, że turysta zakocha się w mieście i z pewnością do niego powróci.

     Z tego miejsca kierujemy się do historycznego centrum miasta. W wąskich ulicach dzielnicy Barri Gotic poczuć można niepowtarzalny urok średniowiecznej Barcelony, tutaj zawsze koncentrowało się polityczne i religijne życie miasta.

     Początki dzielnicy sięgają czasów antycznych, kiedy to została tutaj utworzona kolonia rzymska. Większość uliczek jest wyłączona z ruchu, a główne zabytki pochodzą z epoki średniowiecza.

     Naszym pierwszym celem staje się kościół św. Anny, ta romańska perełka architektury, doskonale ukryta jest wśród ciasnych uliczek. Nagrodą za jej znalezienie jest możliwość wczucia się w niepowtarzalną atmosferę mistycznego spokoju.

     Kościół zachował oryginalny styl romański i zbudowano go w XII w. na planie krzyża łacińskiego. W XIV w. wydłużono nawę, a sto lat później dobudowano kopułę oraz powstały kaplice boczne.

     Przez kościół można przejść na gotycki dziedziniec, pełen drzewek pomarańczowych. Z tego miejsca wchodziło się do sali kapitularnej, niestety niedostępnej dla zwiedzających.

     W kościele warto zwrócić uwagę na XVI-wieczny grobowiec kapitana generalnego galer w wojsku hiszpańskim, Miquela de Boera.

     Pośród wąskich uliczek Barri Gotic nie sposób ominąć części dawnej dzielnicy żydowskiej, polujemy tutaj na nasz kolejny punkt programu, a mianowicie Katedrę św. Krzyża i św. Eulalii.

     W końcu naszym oczom ukazuje się imponująca ogromem i przepychem katedra odzwierciedlająca potęgę Kościoła w średniowiecznej Europie. Gotyckie świątynie miały zbliżać człowieka ku niebu.

     Nazwa św. Krzyża wywodzi się jeszcze z VI w. bowiem figurka, która wieńczy kopułę, przedstawia św. Helenę - matkę cesarza Konstantyna, która miała odnaleźć drewno z krzyża Chrystusa w Jerozolimie.

     Po odnalezieniu szczątku św. Eulalli w IX w. została ona dodana jako patronka i w katedrze złożono jej szczątki w marmurowym sarkofagu zdobionym scenami męczeństwa świętej.

     Przed wejściem do środka mamy szczęście podziwiać spontanicznie tańczących Katalończyków. Narodowy taniec Katalonii to sardana, symbol jedności i solidarności. Tancerze powolnie chodząc trzymają się za ręce tworząc koło, taniec ten, tańczony jest przede wszystkim przez ludzi starszych.

     W majestatycznym wnętrzu świątynii panuje prawdziwie podniosła atmosfera. Budynek ma trzy nawy jednakowej wysokości z 27 rozmieszczonymi promieniście kaplicami bocznymi.

     Na uwagę zasługuje znajdujący się pośrodku kościoła interesujący chór z XV w. - rzeźbione ławy zajmowali niegdyś dostojnicy kościelni. Niestety trwa msza i nie mamy zbyt dużo swobody.

     Z prawej strony katedry od ulicy del Bisbe można wejść na dziedziniec katedralny.

     Dziedziniec katedralny powstał w latach 1350-1448, otoczony jest trzema kaplicami bocznymi. W jednej z nich mieści się Muzeum Kapitularne, w którym obejrzeć można dzieła sztuki malarskiej i przedmioty sakralne.

     W jednym z rogów dziedzińca mieści się fontanna, tradycja nakazuje w Boże Ciało wrzucić do niej "tańczące jajeczko" - czyli wydmuszkę, która kręci się na wodzie

     Nadal poruszamy się po dawnej dzielnicy żydowskiej, wydaje się, że za chwilę pojawią się tu rdzenni mieszkańcy śpieszący do synagogi. Żydzi zamieszkiwali Barcelonę co najmniej od IX w., ich społeczność była nazywana "aljama", co oznacza grupę innowierców (określenie to dotyczyło również Arabów).

     Mieli oni swój własny rząd, kalendarz i prawa. Posiadali też własną szkołę, a większość mieszkańców zajmowała się rzemiosłem. To tutaj mieszkał m.in. znany poeta Moshe Natan.

     Zbliżamy się do deptaku La Rambla, jest to niezwykle barwne i tłoczne miejsce. Można tu spotkać mimów czy tancerki flamenco. Jednak la Rambla to też trakt handlowy i oprócz gazet, pocztówek i suwenirów można tu kupić kwiaty, a nawet królika czy koguta.

     Długa wycieczka od samego rana sprawia, że wczesnym popołudniem szukamy godnego miejsca na obiad. Pierwszego dnia zjedliśmy kolację w restauracji przy centrum, gdzie pracowały dwie sympatyczne polskie kelnerki.

     Dzisiaj wybór padł na to samo miejsce, bo jest smacznie, przystępnie cenowo i dziewczyny świetnie doradzają w wyborze dań tradycyjnej kuchni hiszpańskiej.

     Posileni i pełni energii na drugą część dnia zmierzamy do oddalonego nieopodal Placu Królewskiego. Leniwa atmosfera udziela się tutaj zwiedzającym, całość otoczona jest portykami pięknych kamienic.

     Architektem placu był Francesc Daniel Molina zainspirowany stylem epoki napoleońskiej, stworzył on prostokątny plac o wymiarach 55x83m połączony pasażami z okolicznymi uliczkami.

     W środku placu znajduje się fontanna Trzech Gracji, a uroku dodają mu liczne palmy. Charakterystyczne latarnie, które można odnaleźć na placu, zaprojektował sam Antonio Gaudi i było to zlecenie na wykonanie lamp gazowych w tamtym czasie.

     Barcelona była jednym z pierwszych miast europejskich, które wprowadziły oświetlenie uliczne. Dzięki temu ożywiło się życie towarzyskie mieszczan, powstawały nocne lokale, a wraz z nimi - barcelońska bohema.

     Bocznymi uliczkami kierujemy się ponownie do dzielnicy żydowskiej w kierunku placu de Sant Jaume. Plac jest sceną najważniejszych wydarzeń miasta, stanowi polityczne centrum Barcelony.

     Jeszcze po drodze odnajdujemy kościół Matki Boskiej Sosnowej, jeden z najlepszych przykładów katalońskiej architektury gotyckiej w Barcelonie. Rozmiary świątynii robią wrażenie ma 54m długości, 16m szerokości i 27m wysokości.

     Nad wejściem głównym znajduje się charakterystyczna olbrzymia 10-metrowa rozeta. Jest to niestety rekonstrukcja z lat 40-tych, oryginalna (podobnie jak wnętrze kościoła) spłonęła podczas hiszpańskiej wojny domowej.

     Brak możliwości zwiedzenia kościoła rękompensują nam artyści uliczni, których można spotkać przy nawach bocznych.

     Docieramy do placu, gdzie znajduje się siedziba władz miejskich i rządu Katalonii, plac jest zarazem najstarszą przestrzenią publiczną w Barcelonie. To tutaj krzyżowały się niegdyś dwie główne drogi Cesarstwa Rzymskiego.

     Poniżej można zobaczyć Pałac Generalitat, czyli siedzibę prezydenta i rządu Katalonii. Tu zapadają najważniejsze decyzje, odbywają się zebrania i oficjalne wizyty jak również mają miejsce najważniejsze ceremonie - w tym przekazanie władzy prezydentowi.

     Po przeciwnej stronie stoi ratusz, czyli Ajuntament, nazywany jest również Domem Miasta, jego architektura łączy elementy różnych stylów, które obowiązywały w kolejnych wiekach.

     W niszach fasady głównej znajdują się posągi królowej regentki - Marii Krystyny.

     Wtapiamy się ponownie w świat magicznych uliczek, wśród których wg. legendy istnieje dom, który był świadkiem strasznych wydarzeń.

     Historia zaklętego domu dotyczy pewnego żydowskiego alchemika, którego córka zachwycała urodą każdego napotkanego młodzieńca. Gdy oparła się zalotom chrześcijańskiego rycerza, ten wpadł w straszliwy gniew. W akcie zemsty zamówił u ojca dziewczyny truciznę, która miała powodować powolną śmierć w męczarniach. Alchemik nie wiedział, że szykuje ją dla własnej córki. Gdy dziewczyna, wypiwszy podstępnie podany napar, zwróciła się do ojca o pomoc, ten już wiedział, że nie ma dla niej ratunku.

     Koniec historii mówi o tym, że ojciec odszedł od zmysłów i pozostawił konającą córkę, rzucił też także czar na budynek, aby już nikt nigdy w nim nie zamieszkał.

     Dawne życie Żydów w tej dzielnicy nie było łatwe, wraz z IV soborem laterańskim ustanowiono dla Żydów nowe reguły. Nakazano im noszenie odpowiedniego ubioru, odróżniającego ich od chrześcijan i zabroniono obejmowania stanowisk publicznych (aby nie mieli nigdy władzy nad chrześcijanami).

     Kiedy wybuchła epidemia ospy, Żydzi zostali oskarżeni o jej wywołanie. Dzielnica niedługo potem została napadnięta przez lud, który zamordował wielu jej mieszkańców. Następnie dochodziło do kolejnych zamieszek, w których zginęło kilkaset żydowskich mieszkańców, inni przeszli na chrześcijaństwo lub uciekli. Po tych wydarzeniach dziesięć lat później w 1401r. dzielnica została ostatecznie zlikwidowana.

     Zaraz z dawną dzielnicą żydowską sąsiaduje dzielnica ludzi morza, czyli La Ribera. Od zawsze ta część miasta była związana z morzem, stąd jej portowy charakter. Zamieszkiwana głownie przez warstwy niższe, ale posiadała również wielkomiejskie rezydencje.

     Główną ulicą La Ribery jest Passeig del Born, która prowadzi wprost do bazyliki św. Marii Morskiej nazywaną "katedrą La Ribery" ze względu na swe rozmiary i piękno.

     Naszym oczom ukazuje się XIV-wieczna budowla, która jest ulubionym miejscem uczestniczenia w nabożeństwach dla niższych warstw społecznych Barcelony. Szczegóły architektoniczne przedstawiają ludzi morza - na drzwiach i niektórych kapitelach widać figurki morskich tragarzy.

     "To świątynia prostego ludu, synu. Wiele osób poświęciło się dla niej bez reszty, choć nigdzie nie widnieją ich imiona" - tak o kościele pisał Ildefonso Falconesa w powieści "Katedra w Barcelonie".

     Do wnętrza bazyliki prowadzi ogromny gotycki portal, a nad kościołem górują dwie ośmioboczne wierze, jedna z 1496r. i druga zbudowana stosunkowo niedawno, bo w 1902r.

     Zostajemy w dzielnicy portowej, gdzie tu, blisko wody, istniała dawniej osada, która powstała na piaskach naniesionych przez fale. Stąd wzięła się nazwa "La Ribera", oznaczająca "brzeg morski".

     Drogą morską przybywali do La Ribery kupcy. Handel z Barceloną rozkwitał, nic więc dziwnego, że dzielnica bogaciła się i przyciągała nowych osadników.

     W średniowieczu osadę opanowali głównie portowi tragarze, dopiero później zaczęli napływać kupcy i możni władcy. Było tu też duże skupisko rzemieślników wyrabiających przedmioty ze srebra.

     Wraz z odkryciami m.in. Ameryki przez Kolumba dzielnica zaczęła tracić swoją pozycję. Uwaga kupców przeniosła się z Morza Śródziemnego nad Ocean Atlantycki. W XVIII w. w dzielnicy powstawały manufaktury tekstylne. Zakłady przyciągały chętnych do pracy, dlatego wkrótce La Ribera zaczęła borykać się z przeludnieniem i epidemiami.

     W drodze do Parku Ciutadella postanawiamy odwiedzić dworzec główny Barcelony. Budowla przypominająca raczej pałac niż stację kolejową nazywana jest również "katedrą ze stali i szkła". Jest to jeden z najciekawszych obiektów architektonicznych użytku publicznego.

     Przedsionek ukoronowany został trzema wypełnionymi kasetonami kopułami. Elementy dekoracyjne wykonane zostały z marmuru, brązu i szkła.

     Utrzymana w duchu modernizmu stacja kolejowa powstała z okazji Wystawy Międzynarodowej Barcelony. Część dla odjeżdżających pociągów to wielka żelazna konstrukcja złożona z dwóch wiat o wysokości 29m i długich na prawie 200m.

     Od dworca postanawiamy przejść się ulicą Picassa w kierunku Łuku Triumfalnego, gdzie znajduje się też jego muzeum. W muzeum znajdują się wybitne dzieła malarza z różnych epok.

     Przy tej ulicy znajduje się również muzeum czekolady, niecodzienna ekspozycja pozwala poznać historię największego przysmaku ludzkości oraz przekonać się, że wyobraźnia i kunszt cukierników nie znają granic.

     Oba muzea godne uwagi i zaplanowania dla nich czasu, my niestety znaleźliśmy chwilę jedynie na spacer ulicą de Picasso.

     Naszym oczom w końcu ukazuje się plac Sprawiedliwości i Łuk Triumfalny. Jest to najsłynniejszy obiekt Wystawy Światowej z 1888r. podobnie jak wieża Eiffla w Paryżu. Stanowił on bramę wejściową na teren wystawy, 30-metrowa budowla łączy elementy triumfalnego łuku rzymskiego ze stylem neomudejar.

     Do budowy zastosowano cegłę, część górna łuku została udekorowana elementami o aktualnej w owym czasie tematyce. Na budowli umieszczono też godła 49 prowincji hiszpańskich i herb Hiszpanii.

     Od Łuku Triumfalnego już prosta droga do Parku Ciutadella, jest to jedno z ulubionych dziś miejsc relaksu przez Barcelończyków. Można tu spotkać rodziny spacerujące z dziećmi, wylegujących się na trawie nastolatków i grupy praktykujące wschodnie techniki relaksacji.

     W obrębie parku znajduje się również m.in. ogród zoologiczny, w ciepłe dni można też wynająć łódkę i wybrać się na wodną przejażdżkę po jeziorku. Dla wielbicieli ptaków ciekawostką jest, że wśród tutejszych drzew występuje ponad sto gatunków ptaków, których śpiew daje się słyszeć przez cały dzień.

     W parku można odnaleźć m.in. Zamek Trzech Smoków, wcześniej mieściło się tu Muzeum Zoologii, obecnie wykorzystywany jest jako Laboratorium Nauk Przyrodniczych.

     Budowla przypomina średniowieczną fortyfikację, architekt połączył styl gotycki z mudejar, wykorzystując materiały budowlane z epoki: cegłę, żelazo i ceramikę.

     Popołudniem kierujemy się do nowych dzielnic nadmorskich, to okazja, aby obejrzeć najnowszą architekturę. Oczywiście plażowicze znajdą również coś dla siebie, do wyboru jest sześć plaż, w tym strefa dla naturystów.

     Przy nadmorskim bulwarze stoi "Złota Rybka", ogromna metalowa rzeźba mieni się w słońcu, które nadaje jej złocisty kolor. Pod rybią konstrukcją znajduje się centrum handlowo-rozrywkowe i kasyno.

     Znakiem rozpoznawczym tego nabrzeża są też dwa drapacze chmur widoczne z wielu części miasta. Są to najwyższe wieżowce Katalonii i jedne z najwyższych w Hiszpanii. Mierzą po 154m każdy.

     Na koniec dnia kierujemy się do dzielnic portowych. Port Vell to przykład współczesnej urbanizacji Barcelony. Surowe, zaniedbane nabrzeże przekształciło się w miejsce oryginalne i pełne życia.

     Nabrzeża starego portu to doskonałe miejsce na spacer wśród palm, cumujących jachtów i nowoczesnej architektury.

     Co ciekawe, leżąca nad morzem i prowadząca handel morski Barcelona nie miała w średniowieczu portu. Dopiero w XV w. doczekała się pierwszej solidnej konstrukcji.

     Wcześniej statki nie podpływały do wybrzeży ze względu na płycizny, cumowały w pewnej odległości, a załadunek i rozładunek towarów odbywał się za pomocą małych łodzi, kursujących w tę i z powrotem. Silne sztormy zatapiały jednak statki i coraz silniej odczuwano potrzebę stworzenia portu.

     Na nabrzeżu można zwiedzać zacumowany Pailebot Santa Eulalia - żaglowiec należący do muzeum morskiego. Został zbudowany w 1918r., przeszedł liczne prace remontowe i nadal jest sprawny.

     W gotyckim budynku stoczni królewskich mieści się Muzeum Morskie, eksponaty są równie ciekawe jak sama siedziba, która jest kunsztownym dziełem świeckiej architektury epoki. Obecnie muzeum przechodzi remont, którego zakończenie planowane jest na 2013r.

     Ostatni punkt programu na dzisiaj to jeden z najbardziej rozpoznawalnych symboli Katalonii, czyli pomnik Krzysztofa Kolumba. Stoi w miejscu gdzie deptak La Rambla styka się z morzem. Ten 60-metrowy kolos upamiętnia przybycie podróżnika do Barcelony po odkryciu Ameryki.

     Brązowa figura Kolumba mierzy 7,5m, stoi na żelaznej kolumnie ukoronowanej kopułą - symbolem kuli ziemskiej. Odkrywca wskazuje morze uniesioną w górę prawą ręką, a w lewej trzyma mapę nawigacyjną.

     Podstawę zdobią figury lwów, sceny z życia Kolumba oraz rzeźby wyobrażające regiony Hiszpanii. Na kapitelu widać cztery postacie - alegorie Europy, Azji, Afryki i Ameryki.

     Po tak intensywnym dniu mamy tylko ostatnie resztki sił, aby wrócić do hotelu, jednak ból w nogach był warty każdego kroku jaki dzisiaj zrobiliśmy.