Park Narodowy Bandia i welcome to the Gambia

     Niedaleko miejscowości Mbour znajduje się duży Park Narodowy Bandia, który mamy zamiar zwiedzić przed południem.

     Na resztę dnia zaplanowaliśmy przejazd do granicy gambijskiej, trasa wiedzie początkowo drogą N1 do Kaolack, następnie drogą N5 do przejścia granicznego Karang-Darsilam. Odcinek do granicy liczy niecałe 200km, potem już tylko 15km do promu na rzece Gambia i jesteśmy w stolicy - mieście Banjul.

     Zwiedzanie tego miejsca może się odbywać na kilka sposobów. Można opłacić wjazd własnego auta na teren parku, wówczas należy jedynie zapewnić dodatkowe miejsce dla przewodnika w samochodzie. Istnieje również możliwość wynajęcia terenówki z kierowcą i przewodnikiem.

     Po przeliczeniu kosztów, dużo korzystniejsza wydała nam się opcja wynajęcia auta z przewodnikiem i kierowcą. Pojazdy to specjalnie przystosowane Toyoty i jedna taka sztuka jest wystarczające dla całej naszej grupy.

     Park Narodowy Bandia został założony w 1960r. i zajmuje powierzchnię 35km², jednak są już gotowe plany rozbudowy i w niedługim czasie, obszar parku ma się podwoić.

     W czasie naszego Safari po parku reszta osób, które zostały w Ferme de Sally, wybrało się na zwiedzania miasta Mbour. Ich wycieczka również obfitowała w niezapomnianych ludzi i wrażenia.

     Przejazd na południe Senegalu do granicy z Gambią to jakieś 200km, które zapadnie w naszej pamięci jako najmilej przejechane kilometry na trasie w tym państwie.

     A wszystko to za sprawą ludzi i dzieci, których można spotkać przy poboczach. Wszyscy przyjaźnie nastawieni, uśmiechnięci i pozdrawiający nas z wysoko wyciągniętymi rękami w górze.

     W miasteczku Karang jedynym znakiem granicy państwowej były dwa stare, zapewne jeszcze kolonialne drewniane budynki z szyldem urzędu straży granicznej.

     Jadąc wzdłuż kolejki prawie przemykamy przez granicę jak gdyby nigdy nic, dopiero głośny gwizdek mundurowego skutecznie hamuje naszą karawanę i parkujemy pod budkami celników.

     Po stronie senegalskiej formalności przebiegły bez problemów, szybko otrzymaliśmy potrzebne pieczątki i już po chwili ruszyliśmy w stronę oddalonego o kilkadziesiąt metrów budynku po gambijskiej stronie granicy.

     Odprawa po stronie gambijskiej nie przebiega już bez komplikacji, o ile otrzymanie pieczątki w paszporcie nie nastręcza wielu problemów, to już wpisanie aut do wielkiej księgi na biurku celnika, skutkuje opłatą 10EUR, na którą nie chcemy się zgodzić.

     Ponownie wdajemy się w dyskusję, że opłata jest bezprawna i chcemy otrzymać kwitek za jej pobranie. Dyskusja z celnikiem trwa kilka minut, po których wychodzimy przed budynek nie godząc się na zapłacenie. Postanawiamy nieco przeczekać sytuację i zobaczyć jaka będzie reakcja.

     Ostatecznie sprawa z gambijskimi celnikami staje się jasna, opłata wynosi 8EUR i nasze auta zostaną uznane za odprawione. Załatwiamy ostatnie formalności i wracamy do samochodów.

     Nasza przygoda na granicy się jednak tak łatwo nie kończy, podchodzi do nas ubrany po cywilnemu policjant, pokazuje odznakę i mówi, że jest z tajnej policji ds. zwalczania przemytu narkotyków. Nakazuje nam wjechać za bramę podwórka nieopodal i zapowiada kontrolę pod kątem poszukiwania niedozwolonych substancji.

     Na granicy zapada już zmrok, a 3 policjantów przeszukuje dokładnie wszystkie nasze bagaże z latarkami w zębach. Oczywiście nic nie udaje się znaleźć, panowie mają tylko kilka pytań do leków z naszej apteczki i jesteśmy wolni. Z tego tytułu wyjazd z granicy opóźnił się o kolejną godzinę.

     O zmroku ruszamy w kierunku zatoki i miejscowości Barra, z której odpływają promy do Banjulu. Ostatnia przeprawa możliwa jest o godz. 23 i około godziny przed czasem stajemy w kolejce na prom.

     Długi sznur samochodów skutecznie grzebie nasze nadzieje na przeprawę jeszcze tej nocy do stolicy Gambii. Kupujemy bilety i zaczynamy wdawać się w dyskusje i negocjacje ze strażnikami i obsługą promową.

     Po około pół godziny strażnik i policjant po cywilu są już dla nas jak rodzina. Ruszamy z kolejki i jedziemy za biegnącym przed pierwszych autem Gambijczykiem, który prowadzi nas na początek kolejki. Spotyka się to z ogólnym niezadowoleniem innych oczekujących, którzy krzyczą coś i głośną trąbią wyrażając swój sprzeciw.

     Ostatecznie nasze 4-ry auta lądują jako ostatnie na ostatnim promie tego dnia do Banjulu, a wszystko to za sprawą podarowanego scyzoryka i latarki. Średni czas oczekiwania na prom w kolejce wynosi około 10godz.

     Na obrzeżach miasta znajduje się mała miejscowość Sukuta i camping o tej samej nazwie, ostateczne miejsce spoczynku naszych aut.

     Z promu kierujemy się po znakach na jedyną wylotową drogę Banjul-Serekunda Highway. Odległość do pokonania to około 20km, jednak nikt dokładnie nie wie jak na miejscu trafić na camping.

     W Sukucie jesteśmy po północy i aby zapytać o drogę zatrzymujemy się w przydrożnym barze, bo ciężko spotkać kogoś o tej porze na ulicy.