Cieśnina Gibraltarska i popołudnie w Afryce

     Pierwszy poranek naszej grupy kiedy jesteśmy w komplecie. Dzisiaj opuszczamy ląd Europy i planujemy dojechać do campingu na północy Maroka w miejscowości Chefchaouen. Długo oswajaliśmy się z tą nazwą i było wiele wersji jej wymowy, ostatecznie stanęło na "szewaszan".

     Nina jako jedyna wybrała się na wschód słońca, cisza spokój i tylko wędkarze byli równie "rannymi ptaszkami" co ona.

     Nasz obóz powoli budzi się do życia, nikt nas nie przegonił, nie pobierał opłat. Biwak blisko morza z widokiem na górę, idealne miejsce na biznes jakim byłoby pole namiotowe.

     Skoro jesteśmy już wszyscy w komplecie jest to idealny moment na powitanie koszulek zaprojektowanych specjalnie na wyjazd. Projekt widzieliśmy jedynie w komputerze, teraz nasze koszulki można zobaczyć na żywo. Pokazem premierowym i uroczystym wręczeniem t-shirtów nadzoruje Herbu.

     Czas się spakować i ruszyć w drogę na prom. Kierujemy się na drugą stronę Zatoki Gibraltarskiej do miasta Algeciras skąd jedynie odpływają promy do Ceuty. Większość promów pływa do Tangeru, jednak nam zależy na wschodnim wybrzeżu Maroka.

     Algeciras jest typowym andaluzyjskim hiszpańskim miastem, które zamieszkuje ponad 100tys. mieszkańców. Nazwa pochodzi od arabskiego słowa "al-jezeera", które oznacza "półwysep".

     Nowoczesny port w mieście jest jednym z bardziej ruchliwych w Europie. Posiada regularne połączenia promowe z Tangerem w Maroku i bardziej dla nas istotne - połączenie z hiszpańską enklawą Ceutą.

     Do portu bardzo łatwo jest trafić, liczne znaki już od początku miasta prowadzą wprost na portowe nabrzeże. Z kupieniem biletu również nie ma większego problemu, jest kilka linii obsługujących połączenie z Ceutą. Nie warto dać się skusić na oferty okolicznych naganiaczy, w okienku dostaniemy z reguły ceny niższe o 5-10 euro.

     Do wypłynięcia mamy ponad godzinę, jest czas na wypicie herbaty i drobne porządki na bagażnikach dachowych.

     Sam rejs ma potrwać około godziny, w tym czasie trzeba przebywać na górnym pokładzie skąd można podziwiać piękne widoki.

     Ciekawostką jest, że cieśnina ma bardzo silne prądy, wody mieszającego się Morza Śródziemnego i Oceanu Atlantyckiego są ciągle wzburzone. Podobno nie da się przepłynąć cieśniny kajakiem, wpław, czy małą motorówką - prądy zniosą nas na otwarty ocean.

     Na promie jest czas na konsultacje co do dalszej trasy, Monika jak zawsze perfekcyjnie przygotowana z zaznaczonymi miejscami, które chcemy zobaczyć. Plan jest elastyczny, więc każdy z nas ma wpływ na dalszy przebieg wyprawy.

     Dopływamy na miejsce do portu w Ceucie i nadal jesteśmy w Hiszpanii! Ceuta jest eksklawą na terytorium Maroka, tereny zostały zdobyte od Portugalczyków w 1580r., a kiedy Hiszpania uznała niepodległość Maroka, Ceuta została przyłączona i traktowana jako integralna część jej terytorium.

     Ceutę od wybrzeża Hiszpanii dzieli zaledwie 12 mil morskich (20km). Dzisiaj jest to kosmopolityczne miasto z przewagą berberyjskich muzułmanów i Żydów. Tym samym to najbliższy Europie port afrykański oraz ulokowana jest w nim strategiczna baza marynarki wojennej.

     Tutaj znajduje się również strefa wolnocłowa, złudzeni wizją, że paliwo będzie tańsze niż w Maroku, tankujemy do pełna. Warto jednak poczekać i kupić benzynę u sąsiadujących Arabów, gdzie cena jest jeszcze niższa.

     Ruszamy na przejście graniczne i nie ma to żadnego związku z dawnymi granicami między krajami Europy. Ogromny ruch pieszy, każdy woła w swoją stronę i chce pomagać przy wypełnianiu karty wjazdu, trudno się zorientować kto jest celnikiem, a kto zwykłym "naganiaczem".

     Wszystkie cztery auta udaje się jednak odprawić w około godzinę, celnicy rzucają tylko okiem do każdego bagażnika i pozwalają jechać.

     Popołudniem jesteśmy w Maroku, historia tego pięknego kraju sięga IV wieku p.n.e., kiedy istniało tu państwo mauretańskie (berberyjskie). Następnie zostało przejęte przez Rzymian po upadku Kartaginy i pozostawało przez wieki pod jej władaniem.

     Później na krótko ziemie te zostały przejęte przez Bizancjum, by stać się ostatecznie domeną świata arabskiego i islamu. Obecnie rządzone jest przez następujące po sobie arabskie i berberyjskie dynastie.

     Z Ceuty przejeżdżamy około 50km i w okolicach Tetouan zatrzymujemy się na obiadokolację. Najlepszym do tego miejscem zdają się zawsze być przydrożne bary i restauracyjki. Niewiele myśląc wybieramy dogodny zajazd i bez pośpiechu oddajemy się w ręce marokańskich kucharzy.

     Kuchnia marokańska jest jedną z najciekawszych wśród krajów arabskich, nieodłącznym elementem krajobrazu tutejszych barów są kawałki ubitych zwierząt powieszone na hakach. Potrawy z grilla przyrządza się wprost ze świeżego mięsa, wykrawając dowolne części na życzenie klienta.

     Składamy zamówienia rozmawiając po angielsku, spotykamy się ze średnim zrozumieniem, ale posługując się gestami i wskazując palcem, każde niedomówienie udaje się wyjaśnić.

     Na naszym stole lądują ostatecznie wszelkiej maści szaszłyki, sałatki marokana, cieplutkie pieczywo i pomidorowe ostre sosiki.

     Wszystko smakuje przepysznie, a na ugaszenie pragnienia dostajemy do popicia marokańską mieszankę herbaty zielonej z miętą i cukrem tzw. berber whisky.

     Późnym popołudniem mamy do pokonania około 60km do zaplanowanego noclegu na campingu w Chefchaouen.

     Droga prowadzi przez malowniczy łańcuch górski Ar-Rif, pasmo ciągnie się wzdłuż wybrzeży Morza Śródziemnego od Cieśniny Gibraltarskiej do doliny rzeki Wadi Muluja i na południu opada ku nizinie Gharb. Najwyższy szczyt Dżabal Tidighin wznosi się na 2456 m n.p.m..

     Przed dotarciem na camping postanawiamy jeszcze poszukać drewna na ognisko. Wybór pada na pierwsze lepsze pobocze i ruszamy w poszukiwaniu suchych konarów.

     O zmroku docieramy do Chefchaouen, miasteczka malowniczo położonego na zboczach gór. Trochę czasu zajmuje nam namierzenie campingu, bo okazuje się, że trzeba wspiąć się drogami na sam szczyt miejscowości, gdzie zlokalizowane jest miejsce naszego pierwszego marokańskiego noclegu.

     Na campingu szybko się rozgościliśmy, rozpaliliśmy ognisko i nastały długie, nocne Polaków rozmowy...