Tylko błękit wciąga nas

     Bez nastawionych budzików każdy sam decyduje o odpowiedniej porze na wstawanie. Plan na dzisiaj nie jest napięty, jedyna droga jaką musimy pokonać, to około 200km i nocleg na campingu pod miastem Fez.

     Przedpołudnie pragniemy poświęcić na odkrywanie tajemnic miasteczka Chefchaouen.

     Po śniadaniu chcemy się spakować i ruszyć w miasto, auta będą czekały na nas gotowe do dalszej jazdy od razu po powrocie.

     Niewielkie miasteczko, malowniczo położone u stóp wapiennych masywów gór Ar-Rif, ma nieco ponad 35tys. mieszkańców. Jeszcze do początków XX w. przebywała tutaj duża społeczność Żydów i muzułmańskich uchodźców z południa Półwyspu Iberyjskiego.

     Co ciekawe, jeszcze do niedawna wśród nich ciągle w użyciu był średniowieczny język kastylijski, a rzemieślnicy używali technik typowych dla średniowiecznej Andaluzji.

     Nazwa miejscowości odnosi się do kształtu szczytów, które otaczają miasto. W języku berberyjskim "ichawen" oznacza rogi kozła i takich właśnie rysów wierzchołków gór doszukali się założyciele miasta.

     Związków z kozami można doszukać się więcej, metropolia słynie z wyrabiania specyficznego dla tego regionu koziego sera oraz wyrobów ze skór tych zwierząt.

     Z racji tego, że camping położony jest na zboczach wśród obrzeży miasta, trzeba przespacerować się do centrum. Nie trudno jednak odnaleźć ścieżkę prowadzącą w dół, która w pewnych momentach zamienia się w kamienne schody.

     Miasteczko jest znane przede wszystkim ze względu na położone tu domy o błękitnych fasadach. Jest reklamowane - bez cienia przesady - jako jedno z najpiękniejszych miejsc w Maroku.

     Przewodnik sugeruje zgubić się w malowniczych uliczkach tego pięknego miejsca.

     Po kilkudziesięciu metrach znajdujemy się w obrębie mediny, termin ten odnosi się zawsze do starej dzielnicy miasta.

     W medinach mieszczą się z reguły bazary, główny meczet oraz inne ważne budynki. Takie miejsca mają zawsze duże walory historyczne.

     Kolor niebieski i błękitny dominuje na każdym rogu. Jeżeli zastanawiacie się dlaczego właśnie niebieski, to nie łączcie tego z miłym dla oka widokiem, bo ma to dużo bardziej praktyczną przyczynę. Podobno owady i inne insekty nie przepadają za tym kolorem, od czasu tego odkrycia ulice i domu maluje się do wysokości 2-3metrów.

     Spacer po medinie jest niepowtarzalnym przeżyciem i łatwo się zgubić. W połączeniu z położeniem miasta na dość ostrym zboczu i wysokimi budynkami, tworzy to w rezultacie prawdziwy labirynt. Widać jedynie niebo i nawet nie sposób dostrzec szczytów gór, które otaczają miasto.

     Medina okazuje się niezbyt rozległym miejscem, rozciąga się na przestrzeni 600m, a w najszerszym miejscu ma 400m. Do serca mediny dostajemy się bardzo łatwo i nasze stopy stają na placu Uta el-Hammam.

     Ten plac o wrzecionowatym kształcie, to właśnie serce mediny.

     Tutaj z jednej strony ciągnie się rząd popularnych restauracji i kawiarni, z drugiej górują najważniejsze budowle: kasba i wielki meczet.

     Po spacerze nie sposób odmówić sobie szklanki miętowej herbaty. Na drugie śniadanie można skosztować hariry, tradycyjnej zupy berberyjskiej. Podaje się ją o każdej porze dnia jako przystawkę lub lekką przekąskę.

     Wracamy do niebiesko-białej, pełnej tajemniczego uroku i stromych zaułków mediny. Dziesiątki kameralnych domostw, donice z kwiatami czy ozdobne lampy - to wszystko tworzy atmosferę, której nie sposób zapomnieć.

     Aby niebieski się nie nudził od czasu do czasu można natknąć się na dom pobielony wapnem lub bez tynku z widoczną fakturą cegieł.

     Jednak zawsze drzwi lub framuga okna wymalowane są na błękitny kolor .

     Wśród uliczek znaleźliśmy świetny sposób na nawigację, to sklepiki, po nich najłatwiej zorientować się, że już się w tym miejscu było.

     Przed opuszczeniem mediny robimy jeszcze ostatnie potrzebne zakupy, naszym łupem stają się świeże owoce, chleb i warzywa. Na szczęście coraz więcej straganów jest otwartych.

     Tą samą drogą po zboczu góry wracamy do campingu po auta. Mamy wszystko co potrzeba na resztę dnia.

     Wyruszamy wczesnym popołudniem z Chefchaouene w kierunku Fez. Można to zrobić na dwa sposoby, albo drogą bezpośrednio na południe lub drogą widokową, która początkowo prowadzi na wschód. Decydujemy się na trasę widokową, bo mamy jeszcze sporo dnia do zachodu słońca.

     Nadal podróżujemy przez góry Ar-Rif, dziwi nas zachowanie dzieci i ludzi na poboczach w otwartych oknach zdaje się słyszeć "haszyszzzzzz". Okazuje się, że ten rejon to światowe zagłębie produkcji tego specyfiku.

     Mimo, że posiadanie narkotyków w Maroku jest surowo karane, tutaj każdy, nawet nastoletnie dziecko, to potencjalny dealer haszyszu. Turyści są nagminne nagabywani do kupna towaru, który nosi tutaj również nazwę "kif".

     Malownicza droga widokowa ciągnie się już bezpośrednio na południe i opada ku nizinie Gharb. Najwyższy szczyt tego pasma Dżabal Tidighin wznosi się na 2456 m n.p.m.. Północne stoki porasta tu głównie makia oraz resztki lasów dębowych, zaś południowe stoki zajmują formacje stepowe.

     Góry Ar-Rif stanowią najdalej na północny zachód wysunięte pasmo gór Atlas.

     Na jednej z przełęczy zatrzymuje się na krótki postój.

     Dość niska średnia prędkość na tej trasie sprawia, że zastaje nas noc, a do campingu mamy trochę kilometrów. Na obrzeżach miasta Fez postanawiamy zjeść kolację. Najlepszym daniem okazuje się być gorąca zupa harira, która napełnia nas energią na resztę wieczoru.

     Do Fezu docieramy około godziny 22-giej, postanawiamy jednak zajrzeć do centrum w nadziei na posmakowanie nocnego życia tej jednej z największych metropolii Maroka.

     Niestety nie ma co liczyć na nocne życie, medina okazuje się być wymarła zaraz po zachodzie słońca. Na próżno szukać tu otwartych cafejek czy restauracyjek.

     Po odszukaniu campingu i rozbiciu obozu ciszę zaczęły przecinać nasze głośne śmiechy i rozmowy do późna. Z urokami Fezu przyjdzie nam się spotkać kolejnego dnia.